Bedî‘ Bedî‘ kelime olarak; بدع ‘ be-de-a’ fiilinden türemiştir.
Kelimenin lügat anlamı “ eşi ve benzeri olmayan, öncesinde herhangi bir örneği bulunmayan, yenilik, orijinallik, aslîlik ve icat” demektir.
Genel olarak خلق ‘halk’ kelimesinin bir yönünü ifade etmektedir. Allah’la ilgili olarak “aletsiz, zamansız ve mekânsız icat etmek” anlamına da gelmektedir. Kur’ân’da çok az yerde geçen bu kelime bir ayette Hristiyanların ruhbaniyeti ‘‘ibtida” ettikleri yani, وَرَهْبَانِيَّةً ابْتَدَعُوهَا مَا كَتَبْنَاهَا عَلَيْهِمْ Allah kendilerine emretmediği halde , ruhbanlığı sonradan icat ettikleri
şeklinde ifade olunurken, bir başka ayette Hz. Muhammed’in (s.a.s.) resûller içinde ilk (bid‘a), yani, kendisinden önce hiç bir resûl geçmeyip, kendisinin risaleti icat eden olmadığını bildirme sadedinde belirtilir.
Bir başka ayette de, بَدِيعُ السَّمَوَاتِ وَالْأَرْضِ Allah; göklerin ve yerin bedî‘i denilmektedir. Aynı kökten gelen Allah’ın bedî‘ ismi ise onun, örneği ve benzeri ve önünde hiç bir örnek olmaksızın en güzel şekilde yaratmıştır. Bedî‘ kelimesinin terim manasına gelince; bu kelime kısaca, duruma uygun açık ve düzgün söylenen sözün lafız ve mânâ bakımından güzelleştirilmesi ile ilgili bilgileri ve kaideleri inceleyen ilim olarak tarif edilir. Edebî sanatlarla örülü ifadenin lafız bakımından kusursuz, mânâ bakımından makul ve aynı zamanda bir ahenge sahip olmasının usûl ve kaidelerini inceler.